مزایا و معایب پارچه های الیاف شیمیایی چیست؟

پارچه های الیاف شیمیایی به طور گسترده ای در زمینه لباس کار استفاده می شود و انواع آنها نیز غنی است. این نوع پارچه با تصفیه و تکمیل الیاف شیمیایی ساخته می شود. بنابراین ویژگی های پارچه ارتباط زیادی با مواد اولیه تولید دارد. بنابراین پارچه های الیاف شیمیایی چیست و چه مزایا و معایبی دارد.

پلی استر: این همان چیزی است که ما به آن پلی استر می گوییم. مواد اولیه آن آسان به دست می آید و هزینه تولید آن پایین است. خروجی بالاترین در بین الیاف شیمیایی است. این پارچه خاصیت ارتجاعی و مقاومت سایشی خوبی دارد و پایداری شیمیایی آن نسبتاً پایدار است. خوردگی توسط مواد اسیدی و قلیایی آسان نیست، اما قابلیت تنفس لباس های پلی استر خوب نیست. در تابستان زمانی که آن را بپوشید گرفتگی بیشتری خواهد داشت و پس از شستشو درجات متفاوتی به نظر می رسد.
پارچه نایلونی: نام علمی آن الیاف پلی آمید است که بیشتر به عنوان پارچه نایلونی محبوبیت دارد. نایلون مانند پلی استر دارای چقرمگی و مقاومت سایشی خوبی است و خاصیت ارتجاعی آن قوی تر از پلی استر است. با این حال، پارچه‌های نایلونی به سادگی الکتریسیته ساکن تولید می‌کنند و اغلب باعث ایجاد پیل می‌شوند. و پدیده کرک شدن، ثبات شکل پارچه خوب نیست و لباس به سادگی تغییر شکل می دهد.

پارچه الیاف پلی اکریلونیتریل: این نوع پارچه ظاهر و احساس بسیار شبیه پشم دارد. پارچه های پشمی گران هستند. فیبر پلی اکریلونیتریل مطمئناً می تواند در جایگزینی نقش داشته باشد. اگرچه به اندازه پشم رطوبت گیر نیست، اما در بعد الیاف شیمیایی است. این یکی بهتر است، اما مقاومت سایشی آن به مراتب کمتر از پلی استر و نایلون است.
اسپندکس: این نوع پارچه با پارچه های ذکر شده در بالا متفاوت است. به طور کلی، پارچه اسپندکس خالص وجود نخواهد داشت. با سایر الیاف شیمیایی یا الیاف طبیعی ترکیب می شود تا یک پارچه تشکیل شود. نسبت اسپندکس در پارچه نسبتاً کم خواهد بود. به طور کلی در 10٪، فقط این 10٪ اسپندکس می تواند تا حد زیادی خاصیت ارتجاعی پارچه را افزایش دهد، بنابراین به آن الیاف الاستیک نیز می گویند.